Nasz rasizm codzienny

Ci, którzy mówią, że w Polsce nie ma rasizmu, pewnie są biali. Ciemnoskóre dzieci od piaskownicy słyszą: „czarnuchu” (...) „Prokuratura Krajowa: w 2015 r. wzrosła liczba postępowań dotyczących przestępstw na tle rasowym – do 1548. W 2014 r. było ich 1365, w 2013 r. – 835, a w 2006 r. – 60.” za NewsweekPolska

Słyszę ostatnio w kółko o tym, wielkimi rasistami są Polacy. Na fejsbuku i w mediach lewicowych trwa festiwal wylewania pomyj na Polaków i katolików, nie wspomnę o narodowcach. Rasizm codzienny to słowo-wytrych użyte przez redaktorów Newsweeka.

Oczywiście wszystkie przypadki prawdziwego poniżania ludzi są czymś wstrętnym, tylko jaka jest prawda na ten temat? Moim zdaniem to kolejna odsłona „pedagogiki wstydu” – bycie Polakiem to najgorsze, co mogło nam się przytrafić, mamy odrzucić nasze wartości i słuchać światłych przywódców tego świata. Bo to wszystko dzieje się tylko w tej kaczystowskiej Polsce, olaboga.

Na wstępie zaznaczę, że samym statystykom „postępowań” nie wierzę absolutnie – dzisiaj ludzie obrażają się na nazwanie kogoś murzynem, a to przecież neutralne słowo, i niestety panuje tendencja by każdy afront klasyfikować jako dyskryminację (polecam starszy post "Słowo lekko obraźliwe"). Dodatkowo przekręca się kompletnie skalę przestępstw. 

"Każdego dnia dochodzi do setek, albo nawet tysięcy aktów agresji ze strony różnych pijanych lub trzeźwych mętów, setki ludzi staje się ofiarami takiej przemocy. A skoro przebywa w Polsce coraz więcej zagranicznych turystów i obcokrajowców (zwłaszcza w dużych miastach) toteż raz na parę dni ofiarą tych bandziorów musi paść obcokrajowiec. Wynika to raczej z praw statystyki niż z ksenofobii, bo jak podpitego karka świerzbi ręka i chce komuś przylutować, to każdy pretekst jest dobry; jednemu przyleje za mówienie po niemiecku, a innemu za długie włosy, a jeszcze innemu bo zwrócił mu uwagę, a kolejnemu za to, że ma szalik nie tego klubu piłkarskiego. No właśnie: jeśli spojrzeć na policyjne statystyki to skala przemocy wśród kibiców piłkarskich wielokrotnie przewyższa przemoc na tle narodowościowym czy rasowym.” (znalezione w komentarzach w necie)

Może nie jestem najbardziej odpowiednią osoba do podejmowania tego tematu... ale może właśnie jestem. Bo to przypadek mojej rodziny – mój mąż i jedno dziecko mają ciemniejszą karnację niż statystyczny Polak, a moje obserwacje wykraczają poza Polskę i Polaków.

Odkąd mam dzieci zawsze zabieram je ze sobą do mojej Ojczyzny i nigdy nie spotkałam się z żadną negatywną reakcją, a wręcz przeciwnie (zdarzyło się to natomiast w sieci, przeczytałam kiedyś rasistowski komentarz na jednym z blogów, na który po tym wydarzeniu przestałam wchodzić; nie pamiętam dokładnie, ale to było coś w stylu, że „jak mogę tak publicznie - na blogu niby - chwalić się swoim dzieckiem, skoro ono tak wygląda”. Pamiętam, że dla mnie był to autentyczny szok, bo nigdy nie postrzegam niczyjej wartości przez pryzmat jego wyglądu, a tym bardziej własnego dziecka. Którym, notabene, można sie chwalić jak mało którym, ma 6 lat i biegle mówi w trzech językach, chociażby dlatego. Ale to taka dygresja). Wiem, że mieszkam w dużym mieście, oraz, że sam fakt, że ja się nie spotkałam z czymś takim, nie znaczy, że tego w ogóle nie ma. 

Ten post chcę jednak napisać dlatego, że nie podoba mi się ta medialna nagonka na cały polski naród i sposób argumentacji. Uważam, że problem jest całkowicie przeinaczany i wykorzystywany jako narzędzie walenia nas, Polaków, po głowach.

Po pierwsze, to nie Polacy są rasistami, jeśli już to rasiści są WŚRÓD POLAKÓW. Tak, w naszym narodzie też. I w każdym innym. Dosłownie KAŻDYM. Rasizm trzeba piętnować, ale nazywanie całości jakiegoś społeczeństwa rasistowskim to wstrętna manipulacja.

Jak świat światem ludzie INNI od większości byli odrzucani przez społeczeństwo. W Sparcie tych gorszych zrzucano ze skały. W komunizmie – izolowano w obozach pracy, psychuszkach (w sumie dalej się tak robi) albo w inny sposób. Swego czasu Amerykanie wieszali osoby o ciemnym kolorze skóry na przydrożnych drzewach, o prawdziwie rasistowskich przepisach prawa nie wspomnę. W islamie za niektórą inność grozi kara śmierci. W skali szkoły i podwórka też to jest wszechobecne. W latach dziewięćdziesiątych kolegę o ciemnej karnacji wyzywano od Cyganów lub Rumunów (wtedy zaczęła się plaga żebrania na naszych ulicach, to był wyjatkowo silny komentarz!), a z grubasów drwiono już w podstawówce - niejeden był kaszalotem. Dzisiaj obelgą nie jest już „Cygan” tylko „Ciapaty” lub „Beżowy” lub „Brudas”. Zmieniła się struktura etniczna tych „innych”, w sumie nic dziwnego, że język za tym podąża. Uwaga, nie mówię, że to cokolwiek normalnego czy pożądanego, ale bądźmy uczciwi w ocenie zjawiska.

Pakistanczycy mówią na nas „gori”, czyli biali, też od koloru skóry, czy to już rasizm...? Jak ktoś przeczyta książkę Asi Kusy „Zwyczajne pakistanskie życie” to zrozumie, że bycie białym w Pakistanie to ciężki kawałek chleba. A bycie niemuzułmaniniem to już w ogóle wymaga odwagi i siły charakteru...

Przykład Izraela to kolejna interesująca historia – żydzi mają czelność nazywać innych rasistami...? Ksiądz Chrostowski w swojej książce „Kościół, Żydzi, Polska” opisuje przypadek mężczyzny, który był synem Polski i żydowskiego profesora. W latach sześćdziesiątych rodzina zmuszona była wyjechać do Izraela. Tam ojciec rodziny zmarł. Syn był wyklęty przez wszystkich – wmyśl żydowskiego prawa nie był Żydem, bo jego matka nie była. A w myśl polskiego – nie był Polakiem.

„Mam dwie ojczyzny i obie nie moje. Pierwsza, bom był Żydem; druga, bom jest gojem"
W multikulturowych społeczeństwach, takich jak Szwecja, też dochodzi dyskryminacji na tle rasowym. Chociaż Szwedzi zupełnie inaczej to demonstrują. Jako naród unikający konfliktów nikt Ci tego nie powie nigdy w twarz, ale noże w plecach to norma, niestety. Nieoficjalnie mówi się, że z obco brzmiącym nazwiskiem nie ma szans na pracę. Testowano nawet wysyłanie CV z podmienionym nazwiskiem na szwedzkie, gdzie tylko szwedzko brzmiące nazwiska zostały zaproszone na rozmowe kwalifikacyjną. Identyczne CV z nazwiskiem arabskim – nie.

Dzisiaj przeczytałam z kolei o tym, że segregacja mieszkaniowa jest identyczna tutaj, jak wszedzie na świecie – gdy dzielnica robi się w 3-4% „etniczna” to rodowici mieszkańcy, których na to stac wyprowadzają się do innej. A „etniczni” często wolą przebywać w swoim gronie i ani im się śni integrować (link do artykułu, po szwedzku)

Wydaje się, że policzne hasła walki ze zjawiskiem segregacji należy włożyć w kategorię pobożne życzenia (czyt. ideologia). Ludzie muszą nauczyc się koło siebie, ale nie da się nikogo zmusić do ukochania inności, piętnowanie tego to jak zmuszanie kogoś do jedzenia zupy pomidorowej, gdy on woli ogórkową.

Druga rzecz, która w tym wszystkim mocno pobrzmiewa i jest wyjątkowo niesprawiedliwa, to szyderstwa z Kościoła katolickiego. „Katolik rasista” pobrzmiewa w co drugim komentarzu. Troche podobna manipulacja do argumentu, ze chrześcijanie muszą przyjąć wszystkich uchodźców bez zadawania żadnych pytań, bo Bóg kazał być miłosierny. Wyszydzanie katolicyzmu z tego powodu, że wśród katolików są rasiści to dla mnie ten sam intelektualny poziom co dezawuowanie katolicyzmu z powodu tego, że wśród katolików są złodzieje, kłamcy, pasibrzuchy, cudzołożnicy czy mordercy. No niestety są. Człowiek, który się staje katolikiem, nie przestaje być człowiekiem i popełniać grzechów. Tak, powinien z nimi walczyć. Chodzić do spowiedzi i pracować nad poprawą charakteru. Ale grzechy dalej będą popełniane, bo taka jest natura ludzka. Twierdzenie, że nie powinno ich być jest kolejną manipulacją. Bo nie słyszałam, by jakakolwiek nauka Kościoła mówiła o rasach czy ich wartości. Wręcz przeciwnie – to chyba jedyna religia świata, która jest z założenia przeciwna eugenice czy wartościowaniu ludzi (stąd, między innymi, protesty przeciwko IVF czy aborcji... bo nie ma czegoś takiego jak niepożądane życie). Nie znajdzie się żadnego dokumentu kościoła nawołującego do poniżania kogokolwiek ze względu na pochodzenie czy kolor skóry. Nawet ostatnio na mszy słyszeliśmy: „Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej ”; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».”

Od niedawna mamy też nowy wymiar problemu. Inwektywą stało się słowo „uchodźca”. Pewnie dlatego, że kojarzy się jednocześnie z Cyganem, Arabem, murzynem, oszustem i cwaniakiem. Signum temporis. Stało się tak za sprawą buntu przeciwko tej niesprawiedliwości społecznej - dzisiejszym uchodźcom nieba się przychyla w naszych szerokościach geograficznych, dostają wyjątkowe przywileje. W szwedzkich kolejkach do mieszkań przeskakuja tych, którzy w niej stoją od lat, dostają zapomogi, o jakich nie śniło się rodowitym Szwedom, a popełniane przestępstwa są puszczane płazem. Czy to dzięki ideologii (co jakichś czas wychodzą na jaw przypadki fałszowania informacji o pochodzeniu sprawcy przestępstwa, których się dopuszały lewicowo nastawione ofiary przestępstw, by nie pokazywać w złym świetle idei otwartych granic), czy po prostu przez fakt, że przestępcy kłamią o swojej tożsamości, a jeśli są nieletni, lub choćby tak twierdzą, to nawet nie wolno im pobrać odcisków palców. W ostatnich latach ilość przestępstw ogromnie wzrosła, a ich wykrywalność dramatycznie spadła, do 14% w zeszłym roku. Politycy i policja chowają głowy w piasek, także ze względów ideologicznych, a ludzie czują się bezsilni i narasta frustracja. To wszystko powoduje, że coraz więcej ludzi płonie gniewem na widok osoby o ciemnym kolorze skóry albo na widok hidżabu. Tym, którzy pochodzą z tych samych krajów ale są uczciwi i praworządni to wszystko wyrządza ogromną krzywdę. Ale nie dziwię się temu, że ktoś może być uprzedzony do pewnej grupy ludzi. Dzisiaj bardziej do „ciapatych” i „arabów” niż cyganów czy grubasów. Takie czasy :/  Sama jestem uprzedzona do niektórych grup, nie otworzę drzwi nieznanej osobie o wyglądzie Somalijczyka, no niestety.

To naprawdę nie jest łatwe nie dać się zwieść pozorom i popatrzeć na człowieka jak na Człowieka. Na każdego indywidualnie, bo każdy jest odrębna osobą. Gniew, bezsilność i strach naprawdę grają tu ogromna rolę, i jeśli ktoś nie potrafi złożyć swojego życia w rękach Boga to zawsze będzie podążał za tymi instynktami, takie jest moje tłumaczenie takiej postawy.

Podsumowując. Patrzmy na problem uczciwie i realnie, zawsze rasizm trzeba piętnować i nazywac po imieniu. Ale analizujmy prawdziwe przyczyny zjawiska i akceptujmy to, że ktoś może nas nie polubić nawet bez powodu.

Tego właśnie uczę moje dzieci. Jedno z nich czasem pyta ze smutkiem „mamo, a dlaczego ja jestem taki brązowy, chcę być taki jak ty”. Zawsze zasmuca mnie ogromnie to pytanie, bo może oznaczać, że mojemu synkowi, który jest niewinnym, ufnym, kochanym dzieckiem, ktoś zrobił jakąś przykrość. Za każdym razem cierpliwie dopytuję, dlaczego w ogóle o to pyta, jest piękny taki, jaki jest i nie mamy wpływu na nasze genetykę. Po czym dodaję, że kocham go nad życie takiego, jaki jest. I że nawet sam Bóg go ukochał nad swoje życie.

Ale także uczciwie wyjasniam, że, niestety, wszędzie może się zdarzyć, że spotka kogoś, kto popatrzy na niego krzywym okiem. Bo wiele zła dzieje się na świecie, ludzie krzywdzą innych z różnych powodów, takich ludzi jest zresztą ogromna wiekszość. I on nie może nigdy uwierzyć takiemu spojrzeniu. Bo prawdziwie widzi się tylko sercem.