Czuwaj!

Rok temu o tej porze napisałam post Memento Mori. Zginęło wtedy dwóch naszych pilotów – na północy Szwecji zdarzył się wypadek, po którym został wypalony krater w lodowcu.

A teraz nie mogę się otrząsnąć po wiadomości z piątku. W listopadzie kolega z działu poszedł na usunięcie kamieni. Został na trochę dłużej, bo coś było niepokojącego z krwią.

Dopiero w zeszłym tygodniu szef działu nas poinformował, dlaczego Pierra tak długo nie ma. W święta zdiagnozowali u niego raka i nie wiadomo kiedy wróci do nas.

Dzień po tym emailu Pierre zmarł. Wiadomość przyszła w piątek po południu, jak siedziałam sobie u fryzjera. Przeczytałam go dopiero następnego dnia.

Ogromnie smutno mi się zrobiło. Taki miły człowiek, serdeczny. Trochę wycofany.

Pożałowałam, że nie zawsze miałam cierpliwość do Pierra – czasem trochę powolny był, średnio bystry. Tłumaczyło mu się niektóre rzeczy po kilka razy, a i tak robił po swojemu. W związku z tym we wrześniu oficjalnie poproszono mnie o przejęcie części jego obowiązków, przejęłam.

Ponoć wcale nie chorował, czasem myślałam, że może ma problemy z alkoholem i to przez to.

A teraz tak odszedł bez pożegnania. Cicho żył w naszym dziale i cicho zniknął.

Pomodliliśmy się za niego podczas wieczornej modlitwy, w gardle mnie ściskało. Mój synek zaraz zaczął wypytywać skąd się bierze rak. Ale tak dokładnie, skąd? Co to znaczy, że zżera ciało? Mamo, ale ja nie chcę, żebyś Ty miała raka! Dobrze, zgodzę się nie kupować już nigdy nutelli, przestanę Ci jęczeć! (wstrętna matka, nie powstrzymałam się przed przemyceniem lekcji moralizatorskiej, że niektóre produkty spożywcze są rakotwórcze)

A jednocześnie, paradoksalnie, mam poczucie, że to szczęscie umrzeć w chorobie i móc się przygotować. Ci nasi piloci mieli kilka minut na rachunek sumienia. Dwa tygodnie to całkiem sporo, można nawet konta w banku pozamykać. Zadbać o spowiedź. Tu w Szwecji księża nakłaniaja do noszenia karteczki w portfelu, informującej, że jest się katolikiem i w razie wypadku proszę o wezwanie kapłana, numer do parafi to XXXXX...

Przed drugim porodem miałam nieciekawe nastroje – doszło do tego, że spisałam mężowi wszystkie konta, hasła dostępu, wyjaśniłam co to jest walutomat i że właśnie wisi tam założone zlecenie wymiany. Nawet wygrzebałam jakieś dziwne lokaty, które założyłam wieki temu i o których zapomniałam.

Półtora roku wcześniej zaczęłam pisać pamiętnik – list. Adresatem był mój synek. To był czas przygotowywania się do naszego ślubu kościelnego, czas bogaty w refleksje. Miałam świadomość, że jeśli by mi się coś stało to nikt na świecie mu nie opowie o niektórych rzeczach, które dzieją się w mojej duszy. Niektórych rzeczy nie rozumie tata Kamyczka, nie przekaże mu. Tak bardzo chciałam, żeby mój jedyny synek wiedział to, co najważniejsze – Kto jest najważniejszy. Potem pisałam regularnie, o różnych zakrętach i prostych.

Ale od narodzin Kubusia niewiele napisałam. Nie uaktualniłam listy z kontami.

Tak teraz myślę, że trzeba dopilnować tego, uzupełnić to, co ważne. Człowiek nie zna dnia ani godziny. Truizm, wiem, ale co poradzę, że to prawda. Chciałabym zawsze żyć w gotowości do tego ostatniego spotkania i odejścia - materialnie i duchowo. To jest prawdziwa wolność, a wymiar materialny to wyraz troski o najbliższych.

Inaczej teraz rozumiem harcerskie powitanie CZUWAJ! Wszyscy powinniśmy go używać. Zawsze mieć oliwę w lampie, jak te mądre panny.