Dorota

W moim szwedzkim życiu spotkałam kilka osób, które miały duży wpływ na nie. Pojawiły się nagle, znienacka, bardzo pomogły w danym momencie, i ... poszły. Zostawiły wspomnienia i ciepło w sercu. Pamiętam o nich.

A każde ponowne spotkanie z nimi to kolejny promyczek światła.

Nie wiem czy ja kiedykolwiek byłam kimś takim dla kogoś, chciałabym. Bo dla mnie to było doświadczenie mistyczne: doświadczenie spotkania z Bogiem. Chyba po prostu te osoby były prorokami dla mnie, a ja dostałam łaskę usłyszenia czegoś przez nie.

W Malmo przeżyłam bardzo głębokie rekolekcje prowadzone przez księdza Piotra Bryka z Elbląga. Do dziś pamiętam tę łysą głowę i spokoje słowa, przypominał mi innego księdza Piotra, który swego czasu był jedną z takich świetlistych osób. To był czas mojego totalnego zagubienia się w nowej rzeczywistości (a może jednego z wielu...?), początek roku 2012. Po mszy rekolekcyjnej miał być czas na świadectwa, w sali na dole. Nikogo nie znałam wtedy "w parafii", bo chadzałam tam tylko w niedziele, a dodatkowo parafia w Malmo nie sprzyja integracji. Pamiętam, że bardzo musiałam się zmusić do zejścia na dół. Siadłam sobie przy kwiatku w korytarzu i czekałam, aż przygotują salę na wejście tłumu. Sporo ludzi przyszło, gadali ze sobą, a ja jak ten "nowy" w klasie. Już miałam uciekać, sama się sobie dziwiłam, że tak zdziczałam. Ja, niegdysiejszy lider harcerski i osoba bez oporów wychodząca do obcych.... A tu przysiadł się ktoś do mnie. Po chwili zagadał po angielsku. Że nikogo tu nie zna, bo jest z dziewczyną, i czy może usiąść. Też chyba czuł się trochę nieswojo, jak na tureckim kazaniu.

Zaczęliśmy rozmawiać. Od słowa do słowa opowiedział mi niesamowita historię poznania swojej dziewczyny, która za chwilę podeszła do nas i włączyła się do rozmowy. To była Dorota. Przyjechała z Elbląga na kilka dni, spotkac się z narzeczonym - tym właśnie facetem, Matsem - i przy okazji księdzem Brykiem, którego bardzo dobrze znała z Elbląga.

Nie chcę wchodzić w intymne szczegóły, ale to spotkanie było dla mnie jak haust świeżego powietrza. Kobieta pełna energii, otwarta, trochę szalona - a jednocześnie był  w niej pokój.

Historia Doroty jest niezwykła. Pianistka, nauczycielka muzyki, kobieta po przejściach - wdowa, była alkoholiczka, matka. Wyglądała na 35 lat, a miała 45. Powiedziała, że czas się dla niej zatrzymał gdy się nawróciła.

Po tym spotkaniu kilka razy spotkałyśmy w Lund w kolejnych miesiącach, Dorota i Mats byli u nas na kolacji. Zawsze głęboko rozmawialiśmy i bardzo otwarcie. Czułam, że wreszcie mnie ktoś zrozumiał, że niemożliwe jest możliwe, że Bóg sam wystarczy - że bez Niego to dno i sam muł.

Dorota i Mats wyjechali potem do Polski, teraz są małżeństwem. Spotkałam ich znienacka rok temu jak były u nas rekolekcje ojca Bashobory.

I w zeszłą niedzielę w Lund. Nagle ktoś do mnie zamachał, uśmiechnięta gęba. Dorota!

Przyjechali na mszę, bo byli przejazdem.

Wiele rzeczy się wydarzyło, szkoda, że nie było czasu na poznanie szczegółów, może musze tam pojechać do nich :)

Swoją historię opowiada trochę w tym wywiadzie, jak ktoś ma dostęp to zapraszam.

Jej historia niesie nadzieję, a równocześnie zachwyt nad potęgą i działaniem Boga. Dorota była nauczycielem muzyki przez ponad 20 lat. Paradoksalnie, muzyka była największą raną jej życia.
Dorota Wickenberg: Nigdy w życiu nie grałam niczego ze słuchu, aby poczuć prawdziwą radość. Dla mnie jako zawodowego muzyka – to w pewnym sensie dramat. Miałam bardzo niskie poczucie wartości. Umiałam zagrać utwory Chopina, Bacha, które przygotowywane były na występ, koncert, egzamin. Dramatem było wychodzenie na scenę, ulegałam panice i nagle zaczynałam gorączkować. Zdarzało się, że do 40 stopni Celsjusza. Przez całą edukację przechodziłam tzw. „katusze”, a potem nie „znosiłam” mojej pracy. Jedynym moim celem w tym czasie, było odniesienie sukcesu. Wewnętrznie odczuwałam paraliżujący lęk, wręcz nienawiść do tego, co robię. Jednak… w głębi serca kochałam muzykę i nie rozumiałam sprzecznych uczuć, które zawsze we mnie istniały – wyznaje.

Powoli acz zdecydowanie czuli powołanie do pewnej duchowości. Bóg prowadził ich poprzez Maryję, według reguły regułę św. Ludwika Montforta - której wyrazem jest całkowite powierzenie się Matce Boga - Totus Tuus (Cały Twój).  Z modlitwy i tego zawierzenia zrodziło się ogromne ewangelizacyjne dzieło - musical.

Wyżej wspomniany wywiad opowiada jego genezę.  Jak Duch Święty prowadził ręce Doroty, jak ją otworzył na muzykę po dwudziestu latach pracy w zawodzie, jak stworzył dzieło, które ma wielką moc. Wszystko w bardzo krótkim czasie, a powstało coś pięknego, co zmienia życie ludzi. Uczniowie Doroty przeżyli nawrócenia, ich rodzice też, pomoc i wspapcie przychodziły z najbardziej nieoczekiwanych stron.

Dostałam musical na płycie, nie wiem czy wolno mi rozpowszechniać go - ale będę się starać, bo warto.

A póki co czuję znowu w sercu to ciepło, które pochodzi z jednego tylko Źródła. I znowu dzięki prorokowi Dorocie :)

Dla szwedzkojęzycznych czytelników (są tacy??) znalazłam wywiad z Dorotą i Matsem, nagrany podczas spotkania u franciszkanów.