O byciu osobno

Pomiędzy pieczeniem, obrabianiem dzidziusia i innymi pracami domowymi mam trochę czasu na refleksję. A może to hormony, nie wiem, ponoć w połogu wszystko jest możliwe... śmiech, łzy i takie tam. A może to listopadowa pogoda i święto niepodległości, które niemal przegapiłam? A może to sytuacja wymusiła tę refleksję...?

To nie będzie wesoły wpis. Zaczęłam jakoś tak podsumowywać swoje pięć lat w Szwecji.

Nie zbudowałam żadnej mocnej siatki znajomych i przyjaciół, wręcz przeciwnie. Ci, co myślałam, że ich miałam, niedawno zdradzili (tak, tak, na własnej skórze doświadczyłam tego, czym jest emigracyjne "polskie piekiełko", na które tak wielu narzekało... czyli ludzka zawiść, oczernianie, obmowa... i to nie byle gdzie, w polskiej misji katolickiej!!!). Długo się zbierałam z gleby i przebaczałam, uczyłam spokojnie odpowiadać na "cześć" i ramię w ramię przystępować do komunii. Wszak nikt nie jest idealny i ja też kogoś kiedyś zdradziłam i pewnie jeszcze zdradzę. Niemniej jednak nie mam już tych kilku przyjaciół, których miałam do niedawna. Pojawili się nowi ludzie, dzięki Bogu, ale każdy zawód boli i daje nam kopa w tyłek. No i znowu zaczynam od nowa, ostrożnie stąpając po grząskim gruncie relacji międzyludzkich.

Kolejna smutna refleksja. Jedna z inicjatyw, w którą się angażowałam przez spory kawałek czasu, została niedawno brutalnie unicestwiona. Nie byłam na to przygotowana. Pojawił się człowiek z nikąd i  "pozamiatał". Bezceremonialnie i obcesowo, miał władzę nad tą inicjatywą i ją wykorzystał. Kolejny kawałek "mojego świata" runął w gruzy.

Możecie powiedzieć "nie martw się, przecież masz teraz małe dziecko, na tym się skup", już to słyszałam. Ale to omijanie problemu, bo dlczego niby nie można mieć małego dziecka i bliskich przyjaciół...?

A potem okazało się, że być może nie pojadę w tym roku do Polski na święta, bo logistyka nas przerosła. Nie chcę wdawać się w szczegóły, ale być może nie będzie świat w dużej rodzinie, z kolędowaniem w radiu, karpiem, dzieleniem się opłatkiem i odwiedzaniem wielu znajomych...

Wszystko nagle wydało się takie ostateczne. Zalało mnie całe morze obaw, że być może baaardzo długo nie pojadę do Polski, bo właśnie, ta logistyka... gdzie spać z dwójką małych dzieci, jak podróżować, jak pokryć koszty... a jeśli nie pojedziemy to jak dzieci będą poznawać polską kulturę i język? czy będą miały więź z polską rodziną...?

Spadłam z hukiem na ziemię. Poczułam się strasznie SAMA. Bo to jest ta sfera, o którą nie zadba mąż nie-Polak, to wisi na mnie. A jeden człowiek to za mało, żeby przekazać dzieciom to wszystko. Musi być więcej ludzi, którzy będą mówić po polsku, którzy będą się modlić z nami, którzy nauczą piosenek, będą świętować polskie święta i jeść polskie jedzenie. Jak to będzie...?

Po prostu masa pytań bez odpowiedzi.

Ogarnął mnie jakiś taki ogromny strach. Panika nawet. Że nie dam rady. Że moje korzenie zostały właśnie odcięte. Zaczęłam się zastanawiać czy dobrze wybrałam... od początku, od decyzji o emigracji... a może za bardzo chcę...? może za dużo wymagam? może źle dobieram przyjaciół i  w ogóle nie powinnam tak ufać ludziom?

***

Kilka dni męczyłam się z tymi pytaniami.

I wtedy dostałam wspaniały list od mojej przyjaciółki z Polski. Która mi najpierw przypomniała Psalm 1. Błogosławiony człowiek, który jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, liście jego nie więdną. A ten, który pokład nadzieję w innym człowieku, który szuka w nim upodobania - umrze.

A potem przysłała mi rekolekcje o. Szustaka, gdzie mówi o samotności. Że to wielki dar i przestrzeń od Boga, która pozwala doświadczyć co to znaczy być OSOBĄ (co pochodzi od słowa "osobno"). Kimś, kto jest jedyny i niepowtrzalny, kto jest wyjątkowym obrazem Boga. Dopiero w tym odosobnieniu można dotknąć tej Tajemnicy.

W tym czytaniu znalazłam fragmenty książki, którą od dawna mam na półce. W poszukiwaniu światła w tej mojej ciemności odkryłam takie słowa:

"Jednak kiedy już poprosimy o światło Ducha Świętego (...) należy powziąć postanowienie i zdecydować w imię Boże, a następnie nigdy już więcej nie poddawać naszego wyboru w wątpliwość, ale kultywować go i pobożnie, w spokoju i stałości kontynuować. A mimo że najrozmaitsze trudności, pokusy i rożnorodność wydarzeń, z jakimi się spotykamy w czasie wykonywania naszego postanowienia, mogłyby wprowadzić niepokój w nas co do tego, czy słusznie zdecydowaliśmy, powinniśmy mimo to pozostać nieustępliwi i nie zwracać uwagi na to wszystko, ale nieustannie mieć na względzie, że gdybyśmy wcześniej dokonali jednak innego wyboru, to być może wybralibyśmy gorzej. Poza tym nie możemy wiedzieć, czy Bóg chce ćwiczyć nas w pocieszeniu czy niepokoju, w uspokojeniu czy walce duchowej. Skoro postanowienie zostało już raz podjęte, nie wolno nam nigdy powątpiewać co do pobożności jego wykonania. Jeśli bowiem nie jest ono od nas zależne, nie może się nie wypełnić. Inny sposób podejścia jest oznaką wielkiej miłości własnej lub dziecinności, słabości albo niedojrzałości duchowej" (św. Franciszek Salezy)

I nagle przestałam się bać. Zrozumiałam. A raczej - zaczynam rozumieć, bo to proces.

Który muszę przejść sama.

Jak bardzo dotykają mnie słowa o "zaparciu się samego siebie i wzięciu swojego krzyża"...

"Nie, nie mam na myśli twittera. Chcę, żebyś dosłownie mnie naśladował" 

(nieprzetłumaczalna gra słów po angielsku - "naśladować" to jest to samo słowo co "śledzić", a na serwisie twitter można "śledzić" wpisy innych ludzi)

Wpis powiązany:

Czcij Ojca swego i Matkę swoją