Pułapka dla kobiet?

Natknęłam się niedawno na artykuł mrożacy krew w matczynych żyłach. "O polityce rodzinnej, która wpędza dzieci w choroby psychiczne". I było to o szwedzkiej polityce...

Taki artykuł w publicznej prasie? Zaszokował mnie. Postanowiłam podzielić się nim z Wami, może czytelnikom sie przyda - poniżej tłumaczenie z moimi dopiskami, gdzie trzeba... Mi na pewno dał do myślenia. A jeszcze bardziej fakt, ze takie rzeczy pojawiają się w poczytnych dziennikach.

***

Pierwszy raz w historii człowieka niemal całe doświadczenie dotyczące rozwoju dziecka zostało wywalone na śmietnik historii. Wiele dzieci dzisiaj czuje się naprawdę źle i sytuacja nieustannie się pogarsza. Ale w dzisiejszej demokratycznej Szwecji nie wolno nam stawiać pytań o to, czy istnieje związek między wzrostem chorób u dzieci i współczesnym modelem wychowania, piszą Annica Dahlström i Christian Sörlie Ekström.*

Odrzućmy na chwilę nasz własny interes i pomyślmy: co jest dobre dla dziecka? Innymi słowy skonfrontujmy postawy- czy przy wychowaniu dzieci kierujemy się ich potrzebami czy też raczej interesem dorosłych?

W grupie młodych kobiet ilość samobójstw, prób samobójczych, przypadków depresji i zażywania środków psychotropowych wzrosła o 400% w ostatnich 10 latach (być może ma to związek z tym, że od wszystkich dzieci oczekuje się, że będą zachowywały się jak chłopcy?). Ten trend w grupie młodych mężczyzn jest taki sam, choć w nieco mniej dramatycznym stopniu. A im młodsze dzieci tym krzywa jest bardziej stroma - dorastające dzieci mają się coraz gorzej i zastanawiamy się dlaczego. 

Patrzymy właśnie na pierwsze szwedzkie pokolenie, które poszło do przedszkola w wieku 1 roku i pierwsze sześć lat rozwoju świadomości spędziło z personelem przedszkolnym. Dodatkowo żyło w spoeczeństwie postrzegającym kobiety i mężczyzny jako identycznych, gdzie każda z płci ma identyczne predyspozycje do zajmowania się dziećmi, niezależnie od własnych preferencji. Po raz pierwszy możemy obserwować skutki tego szwedzkiego eksperymentu.

Związek pomiędzy pracą obojga rodziców a zdrowiem psychicznym młodzieży

Tydzień pracy jest dzisiaj dłuższy o około 8 godzin od tego w roku 1980. To oznacza skrócenie czasu spędzanego z dzieckiem o około 1,5 godziny dziennie. Jeśli policzymy, że w 1980 w przypadku małych dzieci było to około 3-4 "świadomych" godzin dziennie (nie liczymy czasu drzemki czy nocnego odpoczynku - dopisek mój) to taka zmiana oznacza redukcję tego czasu o 40-50% w tej grupie wiekowej!

Żałosny płacz

Powiązanie między tymi zjawiskami jest dzisiaj dobre rozpoznane. Naukowo udowodniono, że dziecko potrzebuje bliskości matki podczas pierwszego roku życia. Ojciec jest także potrzebny, ale w pierwszych 2-3 lata życia to matka jest najważniejsza. Dziecko zostawiane w przedszkolu (żłobku), które płacze bez końca, czuje się porzucone. Dopiero w wieku 4-5 lat człowiek zaczyna mieć poczucie czasu. Gdy zostawiamy nasze jednoroczne dziecko nie ma ono żadnej możliwości ocenić czy rodzic kiedykolwiek wróci po nie. Wiek 12 miesięcy to najwrażliwszy okres z perspektywy więzi i właśnie wtedy w Szwecji nasze dzieci idą do przedszkola. Zranienia tego procesu budowania więzi są często nie do naprawienia i skutkują bólem, niepokojem i depresją. Dokładnie tym, na co dzisiaj choruje nasza młodzież.

Mężczyźni i kobiety mają różne mózgi

Innym czynnikiem w tym procesie jest fakt, że od mężczyźn i kobiet oczekuje się tego samego. To skutek przyjęcia politycznej, niczym nie popartej tezy, że mężczyźni i kobiety zą doskonale wymienni w zakresie cech charakteru i predyspozycji do zajmowania się małymi dziećmi. Tezy, że podział czasu w stosunku 50-50 pomiędzy kobietę i mężczyznę będzie najlepszym, co może spotkać dziecko (taki wymiar godzin opieki jest przydzielany przez szwedzki ZUS na "prawnych opiekunów" dziecka - dopisek mój) oznacza, że mężczyzna i kobieta są identyczni pod tym względem.

Ale nie są! Różnice w budowie mózgu pomiędzy przeciętną kobietą i przeciętnnym mężczyzną są ogromne. Oczywiście w każdej populacji znajdą się osoby z odchyleniami, takie jak mężczyźni z kobiecymi właściwościami mózgu i vice versa, ale statystycznie widać, że różnice są znaczące. Ta niejednakowość rozwinęła się w procecie ewolucji i różnice widać już w życiu płodowym. Mit głoszący, że rodzimy się "neutralni" i że to społeczeństwo narzuca nam stereotypowe męskie i kobiece tożsamości to najbardziej odrażające kłamstwo dzisiejszych czasów!

Kara finansowa

Tu w Szwecji bardzo drogo wychodzi kochać swoje dzieci. By zmusić nas do wyżej opisanego politycznego modelu państwo używa instrumentów ekonomicznych. Rodzina, która upiera się by wychowywać swoje dzieci w domu przez pierwsze 3 lata ich życia, gdzie mama zostaje z nimi ppierwsze 1,5, zostaje ukarana kwotą około 400 000 koron (ca 180 000 PLN), według naszych wyliczeń:

- pełny zasiłek macierzyński jest wypłacany przez pierwsze 13 miesięcy i jest częściowo związany z płcią opiekuna; bonus "równościowy" premiuje rodziny, które dzielą opiekę 50/50 czyli powrót mamy do pracy po 6 miesiącach; jeśli mama zostaje z dzieckiem całe 13 miesięcy rodzina traci 68 000 koron na każde dziecko,

-  zasiłek opiekuńczy jest wypłacany przez pierwsze 2 lata tym, którzy nie zdecydują się na żłobek - w wysokości ok 3000 koron na dziecko miesięcznie; miejsce w żłobku kosztuje gminę okoko 14500 koron, netto - kwota, której wysokość pozwoliłaby rodzinie na życie, a która nie obciążyłaby gminy żadnym dodatkowym kosztem. Ale zasiłek to suma symboliczna, którą gmina wypłaca dobrowolnie (nie każda gmina się na to decyduje - dopisek mój). W przypadku wypłacania tego zasiłku, 11500 koron różnicy wędruje do kieszeni organu państwa. To są pieniądze należne temu dziecku. Gdy skończy ono 3 lata i dalej nie chodzi do przedszkola całość zostaje w kieszeni urzędników.

- Indywidualne opodatkowanie zostało wprowadzone by nie można było żyć z jednej pensji (w Szwecji nie ma wspólnego opodatkowania małżonków - dopisek mój). Rodziny z jednym źródłem dochodu i prawem do zasiłku macierzyńskiego tracą w ten sposób około 26 000 koron.

Jedna pensja w wysokości ok. 20 000 koron brutto, po opłaceniu podatków i zasiłków emerytalnych, powinna dawać wolność wyboru by drugi rodzic był z dzieckiem i tym samym zakończyć dyskusję o tym, że najważniejszy kobiecy zawód świata jest "pułapką kobiet".

Innymi słowy fundament szwedzkiego modelu rodziny eroduje a politycy działają przeciwko naszym wrodzonym predyspozycjom i wbrew korzyściom dzieci. Wszystko jest efektem działania jedynie z materialnej perspektywy dorosłych oraz gospodarczych potrzeb państwa. Samo państwo ma natomiast wysokie i ciągle rosnące koszty opieki zdrowotnej osób z problemami psychicznymi, natomiast nie przyjmuje do wiadomości przyczyn tego stanu, z jakichś krótkowzrocznych i makroekonomicznych powodów. Dzieci i mlodzież są wykorzystywane jako ekonomiczne paliwo a polityczny cynizm jest nie do ogarnięcia. To dzieci są ceną rozwoju i ponoszą konsekwencje szwedzkiego eksperymentu. 

*Annica Dahlström - lekarz, neurobiolog, profesor na Uniwersytecie w Goteborgu, pisarz i wykładowca

Christian Sörlie Ekström - magister z dziedziny ekonomii przemysłowej, pisarz, działacz społeczny

***

Bardzo mnie cieszą takie artykuły w szwedzkiej prasie. W kraju unikania konfliktów i konfrontacji to wielka rzecz. 

Pozostaje pytanie, oczywiście, czy zostaną wyciągnięte jakiekolwiek wnioski, skoro polityczny cynizm opanował całą Europę a tęczowa flaga powiewa dumnie nad szwedzkim kościołem narodowym. Normalna logika nakazuje tak odwrócić ten model, by matkom bardziej "opłacało" się być w domu z dziećmi niż wykopywać je do instytucji, by zapewnić aby jak najwięcej dzieci miało oboje rodziców (a temu sprzyja promowanie małżeństwa zamiast "wolnych związków" czy małżeństw gejowskich), i to obojga płci. I by to biologiczni rodzice zawsze byli opiekunami, gdy to tylko jest możliwe fizycznie (zamiast tego na potęgę odbiera się dzieci, za bzdurę, i umieszcza je w placówkach zastępczych). 

Szwecja celuje w idiotycznych wnioskach, jednakże. W tym wypadku nie zdziwiłabym się gdyby "naukowcy" wypowiadali się w klimacie, że trzeba zwiększyć nakłady na kształcenie psychiatrów. Albo by każda szkoła obowiązkowo zatrudniała psychiatrę, by ten jak najwcześniej wyłapywał "chorych". A niedługo może by umożliwić tym z depresją eutanazję...

Nie żartuję, tego typu rozwiązania od dupy strony (dosadnie mówiąc) są tu właśnie proponowane. Niedawno czytałam o długofalowym badaniu osób, które zmieniły operacyjnie i formalnie płeć, i które to badanie wykazało, że te osoby mają większe problemy z samookreśleniem się i własną tożsamością niż grupa porównawca (osoby nie zmieniające płci). Wniosek nie był, bynajmniej, logiczny w rozumieniu arystotelesowym. Naukowcy podsumowali badanie propozycją, by osoby po operacjach otoczyć jeszcze większą opieką psychiatryczną, bo sama operacja - jak widać - nie wystarcza jako terapia transseksualismu... no einsteini dosłownie!

(źródło po angielsku: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21364939)

A zwiększona ilość depresji wśród pracujących kobiet tłumaczona jest ciągle zbyt seksistowskim podejściem pracodawcy i brakiem wspierania awansu, zamiast zastanowić się chwilę i pomyśleć dlaczego kobieta musi za wszelką cenę udowadniać sobie i innym, że jest jakąś nieudaną kopią mężczyzny? Wniosek szwedzkich pomysłowych dobromirów: parytety płci!

Cóż, żyjemy w jakimś matriksie politycznej poprawności, już chyba nic mnie nie zdziwi. Ale wszystkie jaskółeczki, takie jak ten artykuł, bardzo cieszą!

Patrz, mamo, to ja i Bafi! A w ręce trzmam kość dla niego!