Umrzeć na Północy!

Amir dostał bilety na mecz ręcznej. W Malmö rozgrywali jeden z turniejów eliminacyjnych do Rio. Szwecja grała z Iranem, Słowenią i Hiszpanią. Najlepszy mecz to był ten ostatni, na który nie było darmowych biletów.

No ale nie udawajmy, wielkimi fanami ręcznej to nie jesteśmy. Ani wielkimi fanami Szwecji ;)

Poszliśmy sobie na mecz Szwecja - Iran. Bliska koleżanka akurat w Iranie na wycieczce, jakoś tak ciepło mi się zrobiło na myśl, że teraz Iran jest tutak.

Pod Malmö Areną sporo policji, no ale ostatnio tam jest ich sporo. To tam jest ta słynna stacja Hyllie, na której przymusowo wysadzają z pociągu z Kopenhagi tych, co podróżują bez ważnych dokumentów. Ciekawe w sumie, bo poza tym to w okolicy tej stacje jest wyjątkowy "haj lajf" - największa galeria handlowa w Skandynawii (ekskluzywne sklepy!), nowo wybudowany obiekt sportowy (Malmö Arena właśnie), masa nowoczesnych apartamentowców... i te samochody policji.
Taka dygresja.

Na terenie obiektu szaleństwo - wszystko żółto-niebieskie, pełno młodzieży. Takiej normalnej, zaabsorbowanej czymś, mającej pasję (dzisiaj to nie takie częste).

Strasznie głośna muzyka, trochę się bałam jak to będzie. Komercyjny szoł czy jednak sport?

Na wejście zgasili światła. Oświetlili parkiet: wchodziły ekipy zawodników, wyłączyli muzykę.

Poprosili widownię o powstanie, żeby odegrać hymny. Tu już pierwsze zdziwienie, myślałam, że Szwedzi lekceważą takie sentymentalne drobiazgi.

A potem zagrali hymn Szwecji. I kopara mi opadła. Cała sala zaczęła śpiewać! Na początku nieśmiało, potem coraz głośniej. Na końcu, gdy zamilkła już muzyka, cała widownia z wielką siłą powtórzyła ostatnie wersy.

Ja, jag vill leva jag vill dö i Norden!

Tak, chcę żyć i umrzeć na Północy!

Muszę przyznać, że miałam kluchy w gardle i łzy w oczach. Zawstydziłam się za swoje dotychczasowe myślenie o Szwedach - nigdy nie poznałam ich od tej patriotycznej strony. Poczułam, że w ich zamknięciu się na obcych jest prawdopodobnie dużo miłości do swojego stylu życia, do samotnej walki z przyrodą i symbiozie z nią, do tej swojego trudnego ale własnego skrawka ziemi.

Było mi też wstyd, że nie potrafiłam zaśpiewać ani słowa. Postanowiłam nauczyć się hymnu.

Za to kibicowałam Szwedom w dwójnasób, choć przyznam, że jak dwumetrowe tyki skakały nad głowami malutkich Irańczyków to jednak trochę szkoda mi się zrobiło pokonanych. 

Wspaniały wieczór, choć to nie ze względów sportowych. 

Pożałowałam bardzo, że nie załapaliśmy się na kolejne mecze, w ostatnich Szwecja rzutem na taśmę awansowała do olimpiady w Rio - to musiały być emocje sportowe!