O brudnych dzieciach

"Wiele mnie jeszcze kosztowało to, że musiałam całować dzieci, znajome przychodziły z dziećmi i prosiły, żebym je brała chociaż na jedna chwilę na rękę i pocałowała. Mieli to za wielką łaskę,a dla mnie była sposobność do ćwiczenia się w cnocie, bo niejedno było dosyć brudne, ale żeby się przełamać i nie okazać wstrętu, to takie brudne dziecko pocałowałam dwa razy."

Zgadnijcie kto to powiedział?

Dzisiaj pewnie byłaby niezła nagonka w mediach gdyby jakaś osoba Kościoła tak się wypowiedziała. I to w stosunku osób, które ją wyraźnie wyszczególniają i doceniają! Bo nie wszystkie przecież, połowa jej zakonu miała ją za histeryczkę i wariatkę.

Chodzi o świętą siostrę Faustynę. 

Czytam od pewnego czasu "Dzienniczek", niesamowita lektura, czasem łzy wyciska. Ale po przeczytaniu tego kawałka zaplułam kartki :)

Nigdy w życiu nie czułam wstrętu do czegokolwiek, co dotyczyło mojego dziecka. Jakie by nie było brudne, jakie zarobaczone (tak, tak, widziałam kiedyś owsiki na żywo), jakie nie zaropiałe (różne dziwne rany przywlekają z placów zabaw), jak by na mnie nie wrzeszczało ze złości, jakie by nie było złośliwe... Czasem jakaś odzywka boli jak cholera, ale to nic.

Pomyślałam sobie w tym momencie, że nasz Bóg Ojciec musi nas właśnie tak kochać. A nawet bardziej. "Nawet gdyby niewiasta zapomniała o dziecku, ta która kocha syna swego łona [oj, kocha!], Ja nie zapomnę o Tobie".

Dopiero jako matka zrozumiałam o co chodzi.