Teraz o plusach

Dzisiaj przy odkurzaniu natchnęło mnie. Kiedyś się nie odkurzało, bo nie było odkurzaczy! Każdy dywan trzeba było wynieść na trzepak (ten sam, na którym się tak świetnie siedziało i gadało, robiło fikołki tudzież grało w króla) i mocno w niego walić urządzeniem, które było często postrachem dzieci, bo te najbardziej rozhuliganione potrafiły nim obrywać po tyłkach.

Trzeba było uważać, żeby kurz nie wpadł w oczy.

A teraz? 5 minut machania leciutką rurą i wszyctko wyssane (wystarczająco na moje standardy).

Potem kolejne 10 minut i cała podłoga wyparzona. Dom lśni, ja się nawet nie spociłam (a może to niedobrze??).

Uświadomiło mi to, że jest parę atrybutów naszych czasów, które sobie bardzo cenię w domu. Z tego jednego powodu nie zazdroszczę naszym babciom (choć z wielu innych owszem...)

1. Odkurzacz

2. Mop parowy - żadnego mycia podłóg szmatami, żadna chemia nie jest potrzebna. Gorąca para usunie wszystko w kilka minut.

3. Robot kuchenny. Nieoceniony przy drożdżowym cieście. Ponoć takie ciasto "lubi rękę", ale moja ręka zdecydowanie woli robota kuchennego :)

4. Ręczny blender. Małe podłożne coś z obrotowym nożykiem na końcu. Nie wyobrażam sobie robienia sosów czy zup-kremów bez niego.

5. Mikser ręczny. Czasy bicia piany trzepaczką w kształcie sprężynki odeszły w niepamięć. Do dziś pamiętam ten ból ręki z dzieciństwa...

6. Lodówka i pralka. Rozumie się samo przez się.

6. Kosiarka do trawy. Ciekawe czym nasi dziadkowie kosili trawę, czyżby sierpem albo kosą? Zawsze mi się jednak wydawało, że to zboże tym koszono. A może trawy kiedyś nie koszono...?

Reszta sprzętów AGD mogłaby dla mnie nie istnieć. Suszarek do włosów ani innych sprzętów tego typu nie używam. Wypasione maszyny do kawy przegrały na dłuższą metę z poczciwą cafetierą z Florencji. Wszystkie wyszukane blendery dadzą się zastąpić małym ręcznym mikserem, ewentualnie w kombinacji z ręcznym blenderem. Nie wliczam do tej listy komputerów, bo to inna kategoria sprzętu domowego. 

Lubię domową elektronikę, ale nie za bardzo. Nie chcę się od niczego uzależnić, niczego przecenić, jak trzeba wszystko powyższe zrobię ręcznie. Nawet robię coraz więcej - makaron, chleb, szycie zasłon. Żeby się nie zdegenerować. Żeby nie oderwać się od rzeczywistości. Nawet dzieci najlepiej się bawią prostymi mechanicznymi zabawkami.

Nie zapomnieć kim i po co jestem.

Przez pięć, dziesięć tysięcy lat nie zmienił się materiał ludzki. Zmieniły się tylko kostiumy, ustroje i warunki życia. To, co jest człowiekiem — dusza i charakter — nie zmieniło się. W mieście Ur, w Babilonie, żyli tacy sami ludzie, jak w dzisiejszym Budapeszcie — tak samo postrzegali w swoich duszach świat i dokładnie tak samo reagowali na świat. Tyle że — bez narzędzi — bliżej byli tajemnic świata, bliżej czasu, bliżej gwiazd i migowego języka natury. Mieli subtelniejszy słuch, wzrok — nawet i bez teleskopu ostrzejszy, więcej postrzegający, czulszy, więcej przeczuwający, więcej ogarniający. Materiał ludzki nie zmienił się, ale człowiek — dzięki paru geniuszom i
przyrządom — jest w cywilizacji technicznej bardziej ślepy i głuchy, niż był u zarania ludzkich dziejów. Gnuśniejszy i głupszy. Lepiej poinformowany i zarazem mniej wykształcony. Wydaje mu się, że za pociśnięciem guzika kieruje wszechświatem. Ta olbrzymia struktura — cywilizacja — skazała człowieka na wygnanie z wielkiej, tajemniczej, intymnej wspólnoty świata.  [Sandor Marai - Księga Ziół]