Idzie Niebo ciemną nocą

Zmieniłam dziś nieco wygląd blogu, na jakiś czas go nawet zamknęłam. Być może nawet nikt nie zauważył.

Głupi blog a człowiekowi zajmuje tyle myśli. Jak rozwiązać ten problem, a jak tamten, zaczęłam się nagle zastanawiać nad prywatnością i takimi tam. Ostatnio czytam dużo blogów i widzę że każdy zakryty pseudonimem, wiele blogów nie publikuje żadnych zdjęć właścicieli.

Pewnie to mądre.

Ale ja nie piszę bloga dla jakichś wynurzeń światopoglądowych, nie. Piszę trochę dla siebie, żeby nie zapomnieć jak się rozwija nasz synek, trochę dla rodziny i przyjaciół w oddali, z którymi nie da się już pogadać. No ale nie wszystko trzeba pisać, to nie jest tabloid. Szkoda też, że mało się odzywają ci, dla których piszę, nie wiem czy nie gadam do ściany. Więc może nie ma się czym przejnować.

A potem znowu refleksja na temat ile pokazać.

Mimo wszystko uważam, że człowiek powinien brać odpowiedzialność za własne słowa. Napisać jakąś opinię czy komentarz za maską pseudonimu jest o wiele łatwiej niż spojrzeć potem ludizom w oczy i "tak, naprawdę to myślę o dżender". Na przykład.

Na inne drażliwe tematy wolę jednak nie pisać, na razie. Chyba na razie nie umiem bez emocji (a może się nie da bez emocji?). Choć dzisiaj zmroziła mnie poranna audycja w drodze do pracy. Reklamowali reportaż, w którym jakaś dziewczyna mówi "w sumie to nie wiem, czy dobrze zrobiłam, że zostałam matką", a potem pani dziennikarka zapowiada reportaż o młodocianych matkach i tym, że tyle teraz możliwości. I że może trzeba zacząć patrzeć na aborcję jak na - uwaga - NAJLEPSZY NOWOCZESNY SPOSÓB ANTYKONCEPCJI.

Już wiem, jaki będzie ten reportaż. Wszystko gładkim głosem, pani uśmiechnięta, o zabiciu człowieka w wyperfumowanych białych rękawiczkach... tu naprawdę wiele ludzi tak myśli. Tak wykuto ich sumienia.

Ale za to wieczorem sięgnęłam po stary numer gościa niedzielnego. A w nim same perły - wspaniały felieton Marcina Jakimowicza o tym jak to idzie Niebo ciemną noca, Ostry wywiad z Piotrm Baronem i wzruszająca historia matki i córki.

Wróciłam ze śmierci do życia.

Wierzę, że mimo tysiaca takich reportaży w radiu Niebo przychodzi do każdego. Trzeba się tylko trochę otworzyć. Nie bać. I wyłączyć radio.