Dwadzieścia lat później...

Pamiętam moje pierwsze podróże do Szwecji. To były lata dziewięćdziesiąte. Byłam harcerką "wodną" czyli  "żeglarzem" (tak nazywali nas "zieloni" harcerze, na których my - w odwecie - mówiliśmy "zieloni" ;) ). Całe miesiące skrobaliśmy łódki w hangarze, żeby potem z dumą je zwodować na Odrze i pożeglować na Bajkał. Czasem dało się na tym trochę zarobić i zdobyte pieniądze ciułaliśmy na rejsy morskie.

Nigdy nie zapomnę roku 1994, kiedy wybraliśmy się na pierwszy Poważny Rejs. Miał trwać 3 tygodnie, mieliśmy dopłynąć do Sztokholmu - trzeby bylo wypływać staż na tzw. "pełne uprawnienia". Dziesięciu nastoletnich żeglarzy, chyba tylko 4 osoby były pełnoletnie, stalowy jacht Freya z Górek Zachodnich. Historyczny jacht, bo zbudowany w 1969 na pierwszy polski rejs na Grenlandię. Jeszcze we Wrocławiu starannie zaplanowałam całe menu, jako że byłam drugim oficerem, czyli "tym od żarcia". Przez kilka dni robiliśmy "weki" (pulpety, pieczenie, gulasze), potem - już w Gdańsku - resztę aprowizacji. Nawet chleb, bo wiedzieliśmy, że nie będzie nas stać na kupienie świeżego w Szwecji. 

(zdjęcie robione z "bączka", przeze mnie prawdopodobnie... miałam wtedy zenita i czarno-białe klisze)

W tamym roku do Sztokhomu nie dopłynęliśmy, bo kapitan nas zrobił w konia. Pojawił się na kei, popatrzył na naszą piękną Freyę, powiedział, że jesteśmy nienormalni i odjechał.

Znalezienie nowego kapitana zajęło nam kilka dni, w końcu trafił nam się inny "nienormalny", student ciułający stać na kapitana, i popłynęliśmy, Za mało czasu było na Sztokholm, został nam południowy Bałtyk. 

Przez kolejne lata zdobyliśmy wiele portów południowej Szwecji, ale nigdy Sztokholmu.

Z tych podróży zapadły mi w pamięć te rzeczy:

- w Skandynawii jest czysto - wszędzie czysto i pachnąco, nawet podłogi w portowych toaletach (kto bywał w tych latach na Mazurach wie, o czym mówię :) )

- wszystko jest bardzo drogie, 

- wszędzie wiszą narodowe flagi.

Każdy niemal szwedzki ogródek to maszt z flagą, ewentualnie wimpelkiem. Zarówno w Szwecji, jak i w Danii. Było to dla nas sporym zaskoczeniem, w Polsce flagi wywiesza się tylko z powodu narodowego święta (i to trzeba uważać, żeby nie wywiesić za wcześnie).

Szwecja wydała mi się krajem, gdzie każdy jest dumny z bycia Szwedem. 

Potem pracowałam w szwedzkiej firmie, i nasi Szwedzi zawsze byli pełni swoistej arogancji. Szwedzki model zarządzania, szwedzki model produkcji, szwedzka stal. No mucha nie siada.

Rok 2016. Kilkanaście lat później. 

Wczoraj było świeto narodowe - dzień, w którym Gustaw Waza został koronowany na króla Szwecji w 1523 roku, który o dzień ustanowił Szwecję jako odrębne państwo (czasy reformacji, odłączenie od katolickiej Danii). Świeto wprawdze młode, wprowadzone dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, ale każdy powód jest dobry, by pochwalić się szwedzkością, nie?

Już nie. Przejechaliśmy sporo okolicznych wiosek w drodze do parku Skrylle. Naliczyłam TRZY flagi.

Nie wiem czy to zalew "obcych" czy konsekwentnie wdrażany marksism kulturowy, grunt, że szwedzkie flagi i duma narodowa znikają. "Narodowy" zaczyna być utożsamiany z "faszystowskim", zupełnie jak w Polsce. Szwedzkie symbole pojawią się na celebracjach absolwentów liceów, ale to jest wręcz profanacja symbolu narodowego jak dla mnie. Brakuje tam tylko niebiesko-żółtych majtek.

Chyba trzeba to zaliczyć jako kolejny ze spektakularnych sukcesów szwedzkiego feminizmu.

Szwecji z lat dziewięćdziesiatych już nie ma.