Warszawa

Otóż okazało się, że wypasiona cyfrowa prognoza pogody ICM kłamie.

Ucieszona obiecanymi 25 stopniami i żadnymi opadami, poleciałam do Warszawy bez kurtki i w sandałkach. Przytomnie wzięłam jeszcze buty do biegania, w końcu będzie szansa się wyspac i poruszac się trochę przed zajęciami.

W butach do biegania przechodziłam całe dwa dni, bo w sandałkach sie nie dało...

Szkolenie okazało się jednak świetne, a sama Warszawa - jak zwykle - wzruszyła mnie.

No bo co ja na to poradzę, że sam widok nazw niektórych ulic powoduje u mnie gardłościsk. Plac Krasińskich, Freta, Aleje Jerozolimskie. Ilekroć jestem w Warszawie czuję wzruszenie. Może dlatego, że rzadko tu przyjeżdżam.
A może po prostu to wszystko przypomina mi skąd jestem.

Z ludzi, którzy nie poddali się germanizacji, rusyfikacji, sowietyzacji. Którzy okupili to swoją krwią.

Patetycznie brzmi... trudno. Takie są właśnie fakty. Na codzień nie myślę o tym, ale nawet mimowolne dotknięcie historii, jak widok pamiątkowej tablicy czy Polski Walczącej, ustawia moją rzeczywistość we właściwej perspektywie.

Przy okazji prawie wpadłam na Andrzeja Dudę, z jakimiś Chińczykami się lansował po placu Zamkowym. Prawie, bo byliśmy głodni i trzeba było szukać czegoś do jedzenia (warszawskie ceny to jednak duże rozczarowanie... strasznie poszły w górę przez ostatnie lata!), z daleka obserwowaliśmy przygotowania do spotkania na szczycie. To też uroki Warszawy :)