Moja perełko

Dzisiejsza konferencja ojca Szustaka z Krakowa po prostu wgniotła mnie w dywan. To znaczy w kafelki w kuchni, tam słuchałam.

Nie chcę psuć przyjemności wysłuchania całej (polecam, warto stracić niemal godzinę naszego cennego czasu), ale muszę, no muszę podzielić się tym jednym.

Ojciec opisuje proces tworzenia perły. Najpierw jest sobie małża, która spokojnie siedzi sobie na dnie morza, z tym swoim mięciutkim mięskiem w środku. W wyniku jakiegoś zawirowania wpada do niej ziarenko piasku. Albo kamyczek. Albo pyłek. I się przyczepia. Bardzo trudno go wywalić ze środka. Więc on się zagnieżdża i zaczyna uwierać.

Małża się denerwuje, ale nie daje rady wywalić. No to zaczyna "oswajać" - obkleja masą perłową, obkleja i obkleja. Aż kamyczek przestanie wadzić. Stanie się w pewnym sensie jej częścią - o wiele piękniejszą częścią!

Zajmuje to czas, jest bolesne, zwłaszcza na początku. Ale im większy kamyczek, tym większa perła potem. Im więcej czasu - tym, większa perła.

To właśnie jest miłość.

Otworzenie się na innego człowieka - męża (jak ktoś jest żoną), dziecko (jak ktoś jest matką), brata/siostrę (jak ktoś w zakonie), przyjaciela - i doświadczenie, że on uwiera. Że miało być tak pięknie a wyszło jak zwykle, czyli wlazł i boli. I niewywalenie go stamtąd tylko otoczenie czułością i zaakceptowanie tego, co uwiera. Niesienie tego z nim. Powolne przemienianie, które czasem zajmuje całe lata. Całe życie. Nie raz i nie dwa.

"Jedni drugich brzemiona noście", tak mi się przypomniało. Najlepiej można to zrozumieć w rodzinie. Kiedy dziecko nie jest takie, jak się wymarzyło. Mąż tym bardziej. Przyjaciele - w ogóle porażka... Ale to nie "bycie ponad to" jest rozwiązaniem - tylko wejście w sam środek i niesienie tego.

Z doświadczenia ojca wynika, że małżeństwa kończą się tylko dlatego, że ktoś nie chce się zgodzić na tę niedoskonałość drugiego, albo drugi uważa, ze nie ma żadnych niedoskonałości (a przecież wiadomo, że ma), albo oba na raz, wzajemnie się przenikające. A potem poranienie jest już tak wielkie, że tylko cud (notabene ojciec Szustak w dalszej części konferencji wpomina ten cud, opisany zresztą w Ewangelii, ale dam głowę, że nikt z Was go nie zauważył jak słyszał te słowa z ambony).

Z przyjęcia tych kamyczków innych ludzi i cierpliwego ich otaczania "masą perłową" rodzą się najcenniejsze perły. To miłość to sprawia.

Zupełnie innego wymiaru nabiera dla mnie powiedzenie do synka "Kamyczku, moja perełko"...